เมื่อก่อนเราปลูกข้าวกินเอง แบ่งปันใ

เมื่อก่อนเราปลูกข้าวกินเอง แบ่งปันให้กับเพื่อนบ้าน คนใกล้ชิด เราก็ปลูกอย่างดีไม่ใช่สารเคมี เพราะกลัวจะเกิดอันตรายกับคนกิน แต่เดี๋ยวนี้ความละเอียดอ่อนตรงนี้มันหายไป เราเริ่มปลูกให้ได้เยอะที่สุด เพื่อที่จะขายให้ได้มากที่สุด เราเริ่มห่างกันจนกลายเป็นคนแปลกหน้า พอเราไม่เห็นหน้าตาของคนกินเราก็ไม่สนใจว่าเขาจะปลอดภัยไหม เรื่องสารเคมีที่ใส่ไปก็กลายเป็นเรื่องเล็ก

Results (English) 1:

Before we eat rice planting itself, share them with neighbors. People close to us, well grown, non-hazardous chemicals can cause fear to the people to eat, but now the sensitivity it is missing. We began planting the most. We started away until becoming strangers We do not see people eat, we don't care whether he is safe? Subject to chemical became a small story.

Results (English) 2:

We had to eat rice. Share with a neighbor who had grown very close to us, not substance. It should not be dangerous for people to eat. This delicate but now it's gone. We grow as much as possible. In order to sell as much as possible. We started to become distant strangers. When we eat, we do not see the faces of the people do not care that he is safe now. The chemicals are put away, it becomes very small.

Results (English) 3:

Before we grow rice. Share them with neighbors, relatives. We can grow well ไม่ใช่สารเคมี. Because of the danger to people eat. But now a delicacy here disappeared. We planted them most.We grew apart until a stranger. When we see the faces of the people we don't mind that he is safe. About chemicals on it become small.