ความรู้สึกเจ็บแปลบที่แผ่นหลังความรู

ความรู้สึกเจ็บแปลบที่แผ่นหลัง
ความรู้สึกครั้งสุดท้ายก่อนสติจะดับวูบไป
เจ็บ...
แล้วหลังจากนั้น
มีอะไรเกิดขึ้นอีกหรือเปล่านะ?
...................
นัยน์ตากลมโตสีชาคู่งามค่อยๆปรือขึ้นทีละน้อย และกระพริบปริบมองเพดานเบื้องบนอยู่เนิ่นนาน ก่อนที่ดวงหน้าหวานราวกับหญิงสาวจะหันไปมองด้านข้างซึ่งเป็นชานติดกับสวนหย่อมเล็กๆแสนงดงาม
สวนหย่อม ?
คนตัวเล็กลุกพรวดขึ้นทันที และตามมาด้วยเสียงใสที่ร้องขึ้นเบาๆเพราะความเจ็บแปลบที่แล่นจี๊ดตรงหัวไหล่ด้านหลัง คุราปิก้ายกมือขึ้นไปแตะเบาๆที่แผลซึ่งถูกพันผ้าไว้อย่างดี แล้วมองไปรอบๆด้วยความตกใจระคนหวาดกลัว
ห้องกว้างขวางโออ่า ประดับด้วยเครื่องเรือนราคาแพง และสวยงามอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ...แม้ที่บ้านของชาร์ลแน็คซึ่งเป็นผู้ที่มีฐานะมั่งคั่งที่สุดของหมู่บ้านที่ว่าสวยงามแล้ว แต่ที่นี่สวยงามยิ่งกว่ามากมายนัก...
แล้ว...
ที่นี่ ที่ไหนกัน ?
“รู้สึกตัวแล้วสินะ ? เจ้าน่ะ หมดสติไปหนึ่งคืนเต็มๆเลย” ชายหนุ่มในชุดคาริกินุสีรัตติกาลเอ่ยขึ้น ขณะยกถาดอาหารวางลงข้างๆฟูก ...ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใบหน้างดงามได้รูปหากแต่ดูเรียบเฉยราวกับไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ เส้นผมสั้นสีดำขลับ นัยน์ตาคู่คมสีเดียวกับสีเมฆหมอก
“…..ข้า...จะกลับบ้าน” จะเป็นใครก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆคือที่นี่ไม่ใช่ที่หมู่บ้านแน่นอน คิดได้ดังนั้น ร่างบางก็ผุดลุกขึ้นจากฟูกทันที หากแต่เพียงขยับตัวเล็กน้อย แผลที่ถูกยิงก็เจ็บปวดจนต้องนั่งเปาะลงที่เดิม
“อย่าเพิ่งขยับมาก เดี๋ยวปากแผลจะเปิดแล้วจะอักเสบเสียเปล่าๆ ใจเย็นๆก่อน อย่าตื่นกลัวไป” ชายหนุ่มคนเดิมเอ่ยแล้วเข้าไปช่วยประคอง หากแต่ถูกปัดมือออกอย่างแรง ...คุราปิก้าจ้องมองอย่างไม่ไว้ใจ และถอยร่นออกห่างด้วยความกลัว
“อา...” ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก “ข้าชื่อคุโรโร่ เป็นพ่อบ้านของตำหนักหลังเล็กนี่ อย่ากลัวไปเลย ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก”
ชายหนุ่มบอกนามของตนออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่านุ่มนวล คุโรโร่นั่งนิ่งๆเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กต้องตื่นตกใจไปมากกว่านี้ และคงไม่เป็นผลดีต่อบาดแผลที่ยังไม่หายดีนัก ...ความจริงแล้ว คืนที่เจ้าชายพาเด็กคนนี้มาให้เขาดูแล เขาคงจะไม่แปลกใจอะไรก็เพราะหลายครั้งหลายคราที่นางสนมใหม่ที่มายังวังหลวงในวันแรกก็มักจะถูกพามาเตรียมตัวที่ตำหนักนี่ก่อนจะย้ายไปอยู่ในตำหนักชั้นใน แต่ที่เขาตกใจ ก็เพราะลูกธนูที่ปักอยู่ที่ไหล่ขวาด้านหลัง คารุโตะเองก็กระซิบบอกแก่เขาให้คลายความสงสัยว่า เพราะถูกเจ้าชายยิง จะเรียกว่าต้องแปลกใจอีกครั้งหรือว่าควรไม่แปลกใจดีกัน? ตัวเขาและคนอื่นๆต่างก็ทราบพระอุปนิสัยของเจ้าชายน้อยดี
ไม่มีสิ่งไหนที่อยากได้แล้วจะไม่ได้
...ดูๆไปแล้ว เด็กคนนี้แม้จะยังไม่ลืมตาตื่นก็น่าเอ็นดูขนาดนี้
ใบหน้ารูปไข่เรียวงามมีแก้มนิดๆ
คิ้วได้รูป จมูกโด่งรั้น ปากกระจับสีอ่อน ดวงตากลมโตประดับด้วยแผงขนตา
ยาวงอนสีดำขลับ นัยน์ตาสีน้ำชาหวานๆที่มองดูแล้ว
สวยเสียจนนึกว่าเป็นสตรีเพศ ยังไม่รวมถึงรูปร่างที่อ้อนแอ้นบอบบาง
ไหล่มนน้อย เอวกิ่วคอด
เรียวแขนและเรียวขาเพรียวเล็ก
เส้นผมยาวตรงระไหล่สีทองอ่อน
ที่ดูอ่อนนุ่มราวกับเส้นไหมชั้นดี
ช่วยขับให้ดวงหน้าหวานสวย
ผุดผ่องชวนมอง
ไม่แปลกใจว่าทำไมเจ้าชายถึงกับต้องซุ่มยิงชิงตัวมา แต่ว่าท่าทางคงเป็นวัยแรกรุ่นและคงอายุน้อยกว่าเขาอยู่หลายปี ตอนจะผ่าเอาลูกธนูที่แผ่นหลังออกให้ก็ลำบากอยู่ไม่น้อย เพียงเพราะว่าเด็กคนนี้ลำตัวบอบบางเสียจนกลัวว่าถ้าพลั้งพลาดรุนแรงไปเพียงนิดก็อาจจะสร้างความเจ็บปวดอย่างมหาศาลให้ และแม้ว่าจะไม่มีสติอยู่กับตัว แต่ดวงหน้าหวานก็แสดงอาการเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา ซ้ำพอตกดึกก็ไข้ขึ้น เพ้อหามารดาอยู่ตลอด จนเขาต้องคอยมานั่งเฝ้าแทบไม่ได้หลับนอน
ดูเหมือนว่าเจ้าของเส้นผมสีทองจะยังคงไม่ไว้ใจดังเช่นเดิม คุโรโร่หลับตาลงอย่างใจเย็นก่อนจะชำเลืองมองดวงหน้าหวานสวยอีกครั้ง “ข้าจะบอกเจ้าว่าที่นี่คือวังหลวง และเจ้าชายก็เป็นคนพาเจ้ามา”
“...วัง...หลวง ?” เสียงใสพึมพำ
เจ้าชายพามา?
คนน่ากลัวที่ควบม้าไล่ตามในคืนก่อนน่ะหรือ?
“ข้าจะกลับไปหาท่านแม่ ...ได้โปรดบอกทางกลับให้ข้าที” คุราปิก้าเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นๆรู้สึกหวาดกลัวเหลือเกิน
คุโรโร่ฟังแล้วส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะลุกไปประคองให้คนตัวเล็กมานั่งลงบนฟูกอีกครั้งอย่างเบามือ แม้อีกฝ่ายจะผวาสะดุ้งก็ตาม “กลับไปไม่ได้หรอกหากไม่ได้รับอนุญาต เจ้าชายเป็นคนพาเจ้ามาเองด้วย แบบนี้แสดงว่าเจ้าชายคงต้องการเจ้า”
คุราปิก้ากระพริบตาปริบ “ต้องการ ?”
“เจ้าชายทรงมีพระสนมหลายคนมาก แล้วเจ้าคงจะกลายเป็นหนึ่งในนั้น” คุโรโร่บอกพลางหันไปยกสำรับอาหารมาวางให้ตรงหน้า
“ไม่...ฮึก...ฮึก...ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่” คุราปิก้าส่ายหน้าไปมา น้ำตาใสๆไหลลงมาเป็นทาง ...ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าสนมคืออะไร และเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ที่ชายหนุ่มเกศาสีดำผู้นี้เอ่ยถึงนั้นต้องการอะไรจากเด็กชาวบ้านยากจนต่ำศักดิ์อย่างเขา ...ตอนนี้ร่างบางรู้แต่เพียงว่า
อยากจะกลับไปหาแม่ อยากจะไปจากที่นี่
“ข้าน่ะ มองดูก็รู้ว่าเจ้าชายทรงโปรดเจ้ามาก” ร่างสูงเนตรสีเทาเอ่ย “ทานข้าวทานยาเสียหน่อย แผลจะได้หายเร็วๆ เย็นนี้เจ้าชายจะเสด็จมาหาเพื่อดูอาการของเจ้า ถ้าหากทรงทราบว่าข้าดูแลเจ้าไม่ดี ข้าคงโดนลงโทษหนัก”
คุโรโร่บอก แล้วลุกเดินออกไปข้างนอก ปล่อยให้ร่างบางนั่งอยู่คนเดียวในห้อง ...อัญมณีกลมโตสีชาหรี่ลงน้อยๆพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลรินลงมาอาบแก้มนวล
ทำไมถึงเป็นแบบนี้....
ทุกอย่างเกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว
“ท่านแม่...ช่วยข้าด้วย”
.....................................
“วันนี้พระองค์ทรงมีพระฤทัยแจ่มใสเหลือเกินนะขอรับ?” คารุโตะมองดูพระพักตร์ของเจ้าชายผมฟูฟ่องสีเงินสว่างหลายครั้ง
“งั้นหรือ?” คิรัวร์นำปลายพู่กันจิ้มหมึกแล้วเขียนต่อไปโดยไม่ได้เงยขึ้นมององครักษ์เอกที่นั่งอยู่เบื้องล่าง
“ขอรับ” คารุโตะตอบรับ ...ไม่เคยได้เห็นเจ้าชายอารมณ์ดีแบบจริงๆจังๆซักเท่าไหร่เลย
“เจ้าชายเพคะ” เสียงเล็กๆดังมาจากหน้าประตูทางเข้า เจ้าหญิงเนออน ในชุดจูนิฮิโตเอะเต็มยศสีชมพูหวานลายผีเสื้อเดินเข้ามาด้วยท่าทางงดงามพร้อมด้วยใบหน้าอ่อนหวานต้องตา
“….เอ่อ งั้นข้าขอตัวออกไปข้างนอกนะขอรับ” คารุโตะโค้งและถอยออกไปข้างนอก เนออนเดินมานั่งลงตรงหน้าคิรัวร์
“มีอะไรรึเจ้าหญิง?” คิรัวร์ถามยังคงเขียนพู่กันต่อไปราวกับไม่สนใจเลยแม้แต่นิด
“ข้

Results (English) 1:

Hurt feelings translate that back plateFeeling the last time before the fire to Flash suddenly into consciousness.Pain ...And then after that.Is there anything happening again?!?...................Naitaklom double tea-colored beauty grown gradually more gradually and prue flashing upper ceiling is looked at noen prip long before the Sun rose, sweet face, as the girls turned to look to the side, which is a small terrace, next to the beautiful garden.The gardens?The little people rise up instantly and without warning, followed by a clear voice that the gently upward because of the painful scream that translate gnathostoma spinigerum straight shoulders back. Kurashiki Piqué hands up to the wrists wrapped a cloth bandage, which is good, then look around with startling rakhon panic.Spacious room with a decor to decorate video and beautiful rueanrakha that has never been seen before. Despite the home of Charles naek, who has a wealth of the village, as that. But here is a lot more beautiful actress ...And then ...Here is where?"I feel the owners were senseless, sina? one-night episode!" A young man in Okinawa approved color night Karina series mentioned. While lifting the tray of food placed side mattress ... Young man body high Beautiful face, smooth image but see little as short hair without any emotions in black khlap. A sharp pair of eyes the same colour haze color.“…..ข้า...จะกลับบ้าน” จะเป็นใครก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆคือที่นี่ไม่ใช่ที่หมู่บ้านแน่นอน คิดได้ดังนั้น ร่างบางก็ผุดลุกขึ้นจากฟูกทันที หากแต่เพียงขยับตัวเล็กน้อย แผลที่ถูกยิงก็เจ็บปวดจนต้องนั่งเปาะลงที่เดิม“อย่าเพิ่งขยับมาก เดี๋ยวปากแผลจะเปิดแล้วจะอักเสบเสียเปล่าๆ ใจเย็นๆก่อน อย่าตื่นกลัวไป” ชายหนุ่มคนเดิมเอ่ยแล้วเข้าไปช่วยประคอง หากแต่ถูกปัดมือออกอย่างแรง ...คุราปิก้าจ้องมองอย่างไม่ไว้ใจ และถอยร่นออกห่างด้วยความกลัว“อา...” ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก “ข้าชื่อคุโรโร่ เป็นพ่อบ้านของตำหนักหลังเล็กนี่ อย่ากลัวไปเลย ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก”ชายหนุ่มบอกนามของตนออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบทว่านุ่มนวล คุโรโร่นั่งนิ่งๆเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กต้องตื่นตกใจไปมากกว่านี้ และคงไม่เป็นผลดีต่อบาดแผลที่ยังไม่หายดีนัก ...ความจริงแล้ว คืนที่เจ้าชายพาเด็กคนนี้มาให้เขาดูแล เขาคงจะไม่แปลกใจอะไรก็เพราะหลายครั้งหลายคราที่นางสนมใหม่ที่มายังวังหลวงในวันแรกก็มักจะถูกพามาเตรียมตัวที่ตำหนักนี่ก่อนจะย้ายไปอยู่ในตำหนักชั้นใน แต่ที่เขาตกใจ ก็เพราะลูกธนูที่ปักอยู่ที่ไหล่ขวาด้านหลัง คารุโตะเองก็กระซิบบอกแก่เขาให้คลายความสงสัยว่า เพราะถูกเจ้าชายยิง จะเรียกว่าต้องแปลกใจอีกครั้งหรือว่าควรไม่แปลกใจดีกัน? ตัวเขาและคนอื่นๆต่างก็ทราบพระอุปนิสัยของเจ้าชายน้อยดีไม่มีสิ่งไหนที่อยากได้แล้วจะไม่ได้...ดูๆไปแล้ว เด็กคนนี้แม้จะยังไม่ลืมตาตื่นก็น่าเอ็นดูขนาดนี้ใบหน้ารูปไข่เรียวงามมีแก้มนิดๆ คิ้วได้รูป จมูกโด่งรั้น ปากกระจับสีอ่อน ดวงตากลมโตประดับด้วยแผงขนตายาวงอนสีดำขลับ นัยน์ตาสีน้ำชาหวานๆที่มองดูแล้วสวยเสียจนนึกว่าเป็นสตรีเพศ ยังไม่รวมถึงรูปร่างที่อ้อนแอ้นบอบบางไหล่มนน้อย เอวกิ่วคอด เรียวแขนและเรียวขาเพรียวเล็ก เส้นผมยาวตรงระไหล่สีทองอ่อนที่ดูอ่อนนุ่มราวกับเส้นไหมชั้นดีช่วยขับให้ดวงหน้าหวานสวยผุดผ่องชวนมองไม่แปลกใจว่าทำไมเจ้าชายถึงกับต้องซุ่มยิงชิงตัวมา แต่ว่าท่าทางคงเป็นวัยแรกรุ่นและคงอายุน้อยกว่าเขาอยู่หลายปี ตอนจะผ่าเอาลูกธนูที่แผ่นหลังออกให้ก็ลำบากอยู่ไม่น้อย เพียงเพราะว่าเด็กคนนี้ลำตัวบอบบางเสียจนกลัวว่าถ้าพลั้งพลาดรุนแรงไปเพียงนิดก็อาจจะสร้างความเจ็บปวดอย่างมหาศาลให้ และแม้ว่าจะไม่มีสติอยู่กับตัว แต่ดวงหน้าหวานก็แสดงอาการเจ็บปวดอยู่ตลอดเวลา ซ้ำพอตกดึกก็ไข้ขึ้น เพ้อหามารดาอยู่ตลอด จนเขาต้องคอยมานั่งเฝ้าแทบไม่ได้หลับนอนดูเหมือนว่าเจ้าของเส้นผมสีทองจะยังคงไม่ไว้ใจดังเช่นเดิม คุโรโร่หลับตาลงอย่างใจเย็นก่อนจะชำเลืองมองดวงหน้าหวานสวยอีกครั้ง “ข้าจะบอกเจ้าว่าที่นี่คือวังหลวง และเจ้าชายก็เป็นคนพาเจ้ามา”
“...วัง...หลวง ?” เสียงใสพึมพำ
เจ้าชายพามา?
คนน่ากลัวที่ควบม้าไล่ตามในคืนก่อนน่ะหรือ?
“ข้าจะกลับไปหาท่านแม่ ...ได้โปรดบอกทางกลับให้ข้าที” คุราปิก้าเอ่ยถามด้วยเสียงสั่นๆรู้สึกหวาดกลัวเหลือเกิน
คุโรโร่ฟังแล้วส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะลุกไปประคองให้คนตัวเล็กมานั่งลงบนฟูกอีกครั้งอย่างเบามือ แม้อีกฝ่ายจะผวาสะดุ้งก็ตาม “กลับไปไม่ได้หรอกหากไม่ได้รับอนุญาต เจ้าชายเป็นคนพาเจ้ามาเองด้วย แบบนี้แสดงว่าเจ้าชายคงต้องการเจ้า”
คุราปิก้ากระพริบตาปริบ “ต้องการ ?”
“เจ้าชายทรงมีพระสนมหลายคนมาก แล้วเจ้าคงจะกลายเป็นหนึ่งในนั้น” คุโรโร่บอกพลางหันไปยกสำรับอาหารมาวางให้ตรงหน้า
“ไม่...ฮึก...ฮึก...ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่” คุราปิก้าส่ายหน้าไปมา น้ำตาใสๆไหลลงมาเป็นทาง ...ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าสนมคืออะไร และเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ที่ชายหนุ่มเกศาสีดำผู้นี้เอ่ยถึงนั้นต้องการอะไรจากเด็กชาวบ้านยากจนต่ำศักดิ์อย่างเขา ...ตอนนี้ร่างบางรู้แต่เพียงว่า
อยากจะกลับไปหาแม่ อยากจะไปจากที่นี่
“ข้าน่ะ มองดูก็รู้ว่าเจ้าชายทรงโปรดเจ้ามาก” ร่างสูงเนตรสีเทาเอ่ย “ทานข้าวทานยาเสียหน่อย แผลจะได้หายเร็วๆ เย็นนี้เจ้าชายจะเสด็จมาหาเพื่อดูอาการของเจ้า ถ้าหากทรงทราบว่าข้าดูแลเจ้าไม่ดี ข้าคงโดนลงโทษหนัก”
คุโรโร่บอก แล้วลุกเดินออกไปข้างนอก ปล่อยให้ร่างบางนั่งอยู่คนเดียวในห้อง ...อัญมณีกลมโตสีชาหรี่ลงน้อยๆพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลรินลงมาอาบแก้มนวล
ทำไมถึงเป็นแบบนี้....
ทุกอย่างเกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว
“ท่านแม่...ช่วยข้าด้วย”
.....................................
“วันนี้พระองค์ทรงมีพระฤทัยแจ่มใสเหลือเกินนะขอรับ?” คารุโตะมองดูพระพักตร์ของเจ้าชายผมฟูฟ่องสีเงินสว่างหลายครั้ง
“งั้นหรือ?” คิรัวร์นำปลายพู่กันจิ้มหมึกแล้วเขียนต่อไปโดยไม่ได้เงยขึ้นมององครักษ์เอกที่นั่งอยู่เบื้องล่าง
“ขอรับ” คารุโตะตอบรับ ...ไม่เคยได้เห็นเจ้าชายอารมณ์ดีแบบจริงๆจังๆซักเท่าไหร่เลย
“เจ้าชายเพคะ” เสียงเล็กๆดังมาจากหน้าประตูทางเข้า เจ้าหญิงเนออน ในชุดจูนิฮิโตเอะเต็มยศสีชมพูหวานลายผีเสื้อเดินเข้ามาด้วยท่าทางงดงามพร้อมด้วยใบหน้าอ่อนหวานต้องตา
“….เอ่อ งั้นข้าขอตัวออกไปข้างนอกนะขอรับ” คารุโตะโค้งและถอยออกไปข้างนอก เนออนเดินมานั่งลงตรงหน้าคิรัวร์
“มีอะไรรึเจ้าหญิง?” คิรัวร์ถามยังคงเขียนพู่กันต่อไปราวกับไม่สนใจเลยแม้แต่นิด
“ข้

Results (English) 3:

The feeling of pain at the back
last feel before the consciousness to dies to hurt...


what happened then?
... To... To...
.Eyes brown pair beauty gradually sleepy little by little. And flashing bootleg stare at the ceiling above is a long time. Before the sun and sweet like a woman will look side which is adjacent to the small garden Chan ดงาม

. Beautiful garden?The little guy jumped up up immediately. And followed by the clean singing up gently because the cat sailed airplay on your shoulder back. Kurapika hands up to tap the wound which was wrapped well. Looking around, startled mingled fear
.