เส้นผมสีทองอ่อนนุ่มสว่างเปล่งประกาย

เส้นผมสีทองอ่อนนุ่มสว่างเปล่งประกายยามต้องกับแสงอาทิตย์นั้นแผ่สยายไปตามหมอนสีขาวสะอาดซึ่งรองรับศรีษะนั้นอยู่ ...แพรขนตาสีดำยาวงอนแนบสนิทกับใบหน้างดงามเสียจนดูราวกับหญิงสาว ทั้งผิวแก้มนวลผ่อง ทั้ง จมูกโด่งรั้นได้รูป และริมฝีปากบางนิ่มจนน่าบดขยี้ซ้ำๆ บัดนี้ปิดเรียบเป็นเส้นตรง
หากมองเพียงผิวเผิน ก็จะดูราวกับว่า เด็กหนุ่มชาวเผ่าคูลท์ผู้ที่กำลังนอนทอดกายนิ่งอยู่บนเตียงเล็กๆนี้กำลังหลับไหลดังเช่นเจ้าหญิงนิทรา
นัยน์ตาสีบลูแซพไฟร์ที่เคยสดใส บัดนี้หมองหม่นจนเกือบดำมืดยังคงเหม่อมองใบหน้าแสนสวยนั้น มือของเขายังคงกุมมือเล็กเพรียวบางของอีกคนไว้ราวกับต้องการถ่ายทอดความอบอุ่นไปให้
ทายาทตระกูลมือสังหารลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ ชะโงกใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าที่ตนมองมานานนั้น พลางก้มลงไปประทับจุมพิตแผ่วเบา ...คิรัวร์เม้มริมฝีปากสีซีดของอีกคนนิดๆก่อนจะถอนออก หากแต่ใบหน้ายังคงชิดใกล้...ใกล้จนปลายจมูกยังคงชนกัน
ใกล้ขนาดนี้ แต่กลับไม่มีลมหายใจอบอุ่นให้ได้สัมผัสดังเช่นตลอดมา
เจ้าของเส้นผมสีเงินฟูฟ่องกัดริมฝีปากของตนแน่น ก่อนจะร่นตัวลงมานั่งหมอบที่ข้างเตียงตามเดิม ...สภาพในตอนนี้ของคิรัวร์ ดูราวกับแมวที่หงอยเซื่องซึมก็ไม่ปาน
"นี่คุราปิก้า" เสียงที่เคยนุ่มหูบัดนี้ผ่านการร้องไห้ซ้ำๆจนแหบพร่าพึมพำ "รู้ตัวหรือเปล่า? ว่านายหลับนานเกินไปแล้วนะ"
คิรัวร์บีบมือเล็กที่ตนกุมอยู่นิดๆ "ตัวของนายเริ่มเย็นลงทุกที ...เย็น...จนไออุ่นของฉันมันเริ่มส่งไปไม่ถึงนายแล้ว"
"...ตื่นซักทีสิ"
ให้ฉันได้เห็นนัยน์ตาสวยๆคู่นั้นของนายอีกครั้ง
"อยากได้ยินเสียงของนายเรียกชื่อฉัน"
ให้ฉันได้เห็นรอยยิ้มของนายอีกครั้ง
"ตื่น...ฮึก....ขึ้นมา...เถอะนะ" ภาพใบหน้าที่เฝ้ามองอยู่เริ่มเลือนลางเมื่อม่านน้ำตาเริ่มก่อตัว
เสียงร้องไห้ที่แว่วมาเนืองๆทำให้ทุกคนชะงักงานในมือแล้วพากันมายังห้องนอนของนายน้อยทันที
เป็นรอบที่เท่าไหร่กันแล้วนะ? พวกเขาไม่สามารถนับได้ พวกเขารู้เพียงแค่ว่า เสียงร้องไห้นั้นมันทิ่มแทงและเจ็บปวดอย่างสาหัสจนคนที่ได้ยินต้องหลั่งน้ำตาตามอย่างห้ามไม่อยู่
คิรัวร์ร้องไห้จนตาบวมช้ำไปหมด ร้องไห้
ร้องจนสำลักลมหายใจของตนเอง
ร้องจนจุกเจ็บไปทั้งหน้าอก
ร้องจนเสียงแหบแห้ง
ร้องจนหมดแรง และหลับไปทั้งๆแบบนั้นหลายต่อหลายครั้ง
รู้สึกตัวอีกทีก็สว่างแล้ว คิรัวร์พยายามเปิดเปลือกตาที่ทั้งปวดและหนักอึ้งขึ้น ...ออร่าของเขายังคงปกป้องคุราปิก้าเอาไว้แม้เขาจะเผลอหลับไปก็ตาม คงเป็นผลมาจากการฝึกหนักมาตั้งแต่เด็กๆทั้งกับที่บ้านและกับครูของเขาที่เจอในเกมส์กรีดไอร์แลนด์ในตอนที่เขาช่วยกอร์นตามหาพ่อ ทำให้เขาสามารถคอนโทรลออร่าของตัวเองไว้ได้ตลอดแม้ในยามหลับก็ตาม
คิรัวร์พยายามลุกขึ้น และก้มลงไปมอบจูบอรุณสวัสดิ์ให้คนที่เขารักแผ่วเบา
"นาย... ขี้เซากว่าฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? คุราปิก้า"
เสียงสั่นๆเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่ดูเจ็บปวด คิรัวร์ลูบมือไปตามเส้นผมสีทองอ่อนนิ่มช้าๆ ก่อนจะนั่งฟุบลงตามเดิมราวกับคนที่ขาอ่อนแรง
"คิรัวร์ กินอะไรหน่อยไหม?"
".........."
"คิรัวร์"
".........ฉัน.......ไม่หิว"
เสียงแหบพร่าที่เอ่ยตอบกลับมานั้น เบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน กอร์น เลโอลีโอ พวกพ่อบ้านต่างพากันมองดูเด็กชายเส้นผมสีเงินฟูฟ่องที่ยังคงนั่งหมอบอยู่ข้างเตียงที่มีร่างของเด็กหนุ่มชาวเผ่าคูลท์นอนอยู่นั้น
แม้จะผ่านเหตุการณ์มาเพียงแค่วันเดียว และคิรัวร์ที่น่าจะดูมีออร่าเป็นปกติในฐานะผู้ที่มีออร่ามากกว่าคนธรรมดาทั่วไปน่าจะยังคงดูมีชีวิตชีวามากกว่านี้ แต่คิรัวร์ที่เห็นในตอนนี้ กลับซูบผอม ใบหน้าที่เคยเปล่งปลั่งขาวใสก็ดูหมองตอบลงราวกับคนที่อดข้าวอดน้ำมาแรมเดือน ต่างกับร่างบางบนเตียงที่แม้จะไร้ซึ่งลมหายใจ แต่ยังคงสภาพเดิมทุกอย่างราวกับแค่หลับอยู่แค่นั้น
กอร์นยื่นถาดข้าวให้คานาเรียถือ ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาเพื่อนอย่างหมดความอดทน เด็กชายนัยน์ตาสีน้ำตาลยื่นมือไปจับมือของคิรัวร์ที่กุมมือของคนบนเตียงเอาไว้แน่นนั้นแล้วพยายามแกะออก
"พอได้แล้ว!" กอร์นตะโกนแล้วยิ่งพยายามแกะมือของคิรัวร์ออกจากมือคุราปิก้าให้ได้ "ขืนนายทำแบบนี้ นายจะตายเร็วขึ้นนะ รู้ไหม!!?"
เสียงของกอร์นดูเหมือนจะไม่เข้าหูคิรัวร์แม้แต่น้อย ...ยิ่งเขาพยายามออกแรงแกะ คิรัวร์ยิ่งกำไว้แน่น แน่น... จน
เสียงอะไรซักอย่างที่ดังขึ้นมาพอได้ยินทำเอาคานาเรียและทุกคนในห้องสะดุ้งเฮือก เลโอลีโอรีบรุดไปที่เตียงขณะที่กอร์นค่อยๆปล่อยมือออกมาด้วยสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน
"นาย ...!?" เลโอลีโอประคองมือของคุราปิก้าที่ยังถูกกุมไว้ด้วยมือของคิรัวร์ขึ้นมาดู "กอร์น! นี่นายออกแรงมากไปแล้วนะ"
"ฉ...ฉันเปล่า" กอร์นส่ายหน้าไปมาน้ำตาคลอ
"นิ้วของคุราปิก้าหักหมดเลยเนี่ยนะ!!?" เลโอลีโอเองก็เลิกลั่ก
ทว่า
"อ๊ะ..."
เสียงอุทานเรียบๆของคิรัวร์ทำให้ทุกคนชะงัก ดวงตาสีน้ำเงินหม่นมืดเหม่อมองมือที่ตนกุมเอาไว้ "เจ็บมากไหม?.... ฉัน... เผลอตัว กุมมือนายแน่นไป"
เสียงพูดที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆนั้นกล่าวโดยที่ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอะไรออกมาเหมือนคนรอบตัว ...คิรัวร์หลับตาลงก่อนที่ออร่าจะเอ่อออกมา
"อย่าให้ท่านคิรัวร์ใช้ออร่าไปมากกว่านี้"
โกโต้รีบส่งพ่อบ้านที่อยู่ใกล้ตนเข้าไป ชายหนุ่มแตะมือลงยังมือของคุราปิก้าก่อนจะใส่เน็นเข้าไป
ไม่นานนัก มือเล็กๆที่ดูบิดเบี้ยวจากการถูกบีบจนกระดูกแหลกก็กลับมาเข้าที่ตามเดิม พ่อบ้านผู้นนั้นจึงถอยออกมา
"หาย...แล้วนะ" คิรัวร์พึมพำเบาๆก่อนจะฟุบหน้าลงบนมือนั้นอย่างอ่อนเพลีย
"เมื่อกี้มัน...?" เลโอลีโอหันไปมองโกโต้
ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าพ่อบ้านดันแว่นขึ้น "พ่อบ้านคนนั้นเป็นผู้ใช้เน็นสายเสริมพลังครับ" คำตอบสั้นๆทำให้ทุกคนที่เคยได้เรียนรู้พื้นฐานเน็นมาเข้าใจได้ไม่ยาก เพราะคุณสมบัติของสายเสริมพลังนั้น นอกจากจะช่วยเพิ่มพลังกายพลังออร่าในการต่อสู้แล้ว ยังมีผลในการฟื้นฟูร่างกายจากอาการบาดเจ็บให้หายเร็วกว่าสายอื่นๆเป็นเท่าตัว และสิ่งที่พ่อบ้านลูกมือคนสนิทของโกโต้ทำนั้นคือการรักษาและเชื่อมกระดูกของคุราปิก้าที่ถูกคิรัวร์บีบจนหักให้กลับมาเป็นปกตินั่นเอง
"แต่เรื่องที่ร่างของคุราปิก้าไม่เปลี่ยนแปลง เป็นผลจากการถ่ายโอนออร่าของท่านคิรัวร์ไปยังร่างของท่านคุราปิก้าตลอดเวลา เพื่อคงสภาพเซลล์ทุกส่วนให้เหมือนเดิม แต่ถ้าหากทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ คงไม่เกิน 3 วันนี้ ที่ท่านคิรัวร์จะหมดแรง แล้

Results (English) 1:

Gold hair soft light sparkling with solar guard next to spread out along the pillow color, clean water, which serves the exfoliate. Satin black long eyelashes ... ngon accustomed with a face so beautiful look as a girl on the cheek, nose, skin, all the famous sparkling bright all bullish. And some lips soft and crunchy crushed repeatedly now closed as a straight line.If only a superficial view, it will look as if the children are young people of the tribe khun lying motionless on the bed a little sunning is sleeps like sleeping beauty.The blue-colored eyes, transaction phafai nai ever bright. Up until now, lacking color dark beautiful face looked to be inattentive still. His hands still in captivity, some of the other fingers, Las, similar to convey warmth,Their families, get up from a Chair, hands death sitting. To peer out the front of their faces look to close the same time fell into long kissing phaeo stamp lighter. ... Ki lips pale color of the rua to contract another before a withdrawal. But the faces remain close until the end of the nose is still near ... near collision.Near this size, but I don't have the warm breath, feel like.Owner, silver hair fufong bite their lips tightly. Before sitting down to retract the bedside by former racing. ... In this episode of Ki-rua See the cats won't Pan ngoi sueangsuem."This Kurashiki Piqué". The sound of soft ear now through ever cry repeatedly, until the buzzing blur "realizing haep? That Mr. sleep for too long. "The small rua hands as its host in captivity is a "cool-down time of Mr. start. ... Cool ... until the warmth of it I sent to Mr. "Most woke up once XI ".Pretty eyes, I have seen a couple of Mr once again."He wants to hear my name called Mr."I could see a smile of Mr once again."Woke up ... Oh ... the senses ....!" The image is a face to start out when it began to take shape in the Middle curtain of tears.The sound of crying comes habitually make memories everyone has a job in hand, and then take you to the bedroom of Mr. little now.As you cycle up!? They cannot be counted. They know just how to cry it sounds painful and terrible example thim stabbing until people hear need to shed as it's not prohibited.My eye swell until rua Ki cham forces. CryingScream until he choked her own breath. Scream until the stopper to the chest pain Scream until the sound dry haep Scream until exhaustive and slept many times in spite of it.Feel the light again, and then Ki-rua try to open eyelids at all and posed. ... On his value continues to defend the Kurashiki Piqué. Although he inadvertently slept, as probably resulted from heavy training, came from the children, both at home and with his teacher, encounters in the game, screaming at him in Ireland for his father kon. He can control on your own value. However, even in sleep.Rua tried to get up and down waiting to deliver medical services to the people they love chuborun phaeo, light."Mr. shit over me from Sau ... when? Kurashiki Piqué ".เสียงสั่นๆเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่ดูเจ็บปวด คิรัวร์ลูบมือไปตามเส้นผมสีทองอ่อนนิ่มช้าๆ ก่อนจะนั่งฟุบลงตามเดิมราวกับคนที่ขาอ่อนแรง"คิรัวร์ กินอะไรหน่อยไหม?""..........""คิรัวร์"".........ฉัน.......ไม่หิว"เสียงแหบพร่าที่เอ่ยตอบกลับมานั้น เบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน กอร์น เลโอลีโอ พวกพ่อบ้านต่างพากันมองดูเด็กชายเส้นผมสีเงินฟูฟ่องที่ยังคงนั่งหมอบอยู่ข้างเตียงที่มีร่างของเด็กหนุ่มชาวเผ่าคูลท์นอนอยู่นั้นแม้จะผ่านเหตุการณ์มาเพียงแค่วันเดียว และคิรัวร์ที่น่าจะดูมีออร่าเป็นปกติในฐานะผู้ที่มีออร่ามากกว่าคนธรรมดาทั่วไปน่าจะยังคงดูมีชีวิตชีวามากกว่านี้ แต่คิรัวร์ที่เห็นในตอนนี้ กลับซูบผอม ใบหน้าที่เคยเปล่งปลั่งขาวใสก็ดูหมองตอบลงราวกับคนที่อดข้าวอดน้ำมาแรมเดือน ต่างกับร่างบางบนเตียงที่แม้จะไร้ซึ่งลมหายใจ แต่ยังคงสภาพเดิมทุกอย่างราวกับแค่หลับอยู่แค่นั้นกอร์นยื่นถาดข้าวให้คานาเรียถือ ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาเพื่อนอย่างหมดความอดทน เด็กชายนัยน์ตาสีน้ำตาลยื่นมือไปจับมือของคิรัวร์ที่กุมมือของคนบนเตียงเอาไว้แน่นนั้นแล้วพยายามแกะออก"พอได้แล้ว!" กอร์นตะโกนแล้วยิ่งพยายามแกะมือของคิรัวร์ออกจากมือคุราปิก้าให้ได้ "ขืนนายทำแบบนี้ นายจะตายเร็วขึ้นนะ รู้ไหม!!?"
เสียงของกอร์นดูเหมือนจะไม่เข้าหูคิรัวร์แม้แต่น้อย ...ยิ่งเขาพยายามออกแรงแกะ คิรัวร์ยิ่งกำไว้แน่น แน่น... จน
เสียงอะไรซักอย่างที่ดังขึ้นมาพอได้ยินทำเอาคานาเรียและทุกคนในห้องสะดุ้งเฮือก เลโอลีโอรีบรุดไปที่เตียงขณะที่กอร์นค่อยๆปล่อยมือออกมาด้วยสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน
"นาย ...!?" เลโอลีโอประคองมือของคุราปิก้าที่ยังถูกกุมไว้ด้วยมือของคิรัวร์ขึ้นมาดู "กอร์น! นี่นายออกแรงมากไปแล้วนะ"
"ฉ...ฉันเปล่า" กอร์นส่ายหน้าไปมาน้ำตาคลอ
"นิ้วของคุราปิก้าหักหมดเลยเนี่ยนะ!!?" เลโอลีโอเองก็เลิกลั่ก
ทว่า
"อ๊ะ..."
เสียงอุทานเรียบๆของคิรัวร์ทำให้ทุกคนชะงัก ดวงตาสีน้ำเงินหม่นมืดเหม่อมองมือที่ตนกุมเอาไว้ "เจ็บมากไหม?.... ฉัน... เผลอตัว กุมมือนายแน่นไป"
เสียงพูดที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆนั้นกล่าวโดยที่ไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอะไรออกมาเหมือนคนรอบตัว ...คิรัวร์หลับตาลงก่อนที่ออร่าจะเอ่อออกมา
"อย่าให้ท่านคิรัวร์ใช้ออร่าไปมากกว่านี้"
โกโต้รีบส่งพ่อบ้านที่อยู่ใกล้ตนเข้าไป ชายหนุ่มแตะมือลงยังมือของคุราปิก้าก่อนจะใส่เน็นเข้าไป
ไม่นานนัก มือเล็กๆที่ดูบิดเบี้ยวจากการถูกบีบจนกระดูกแหลกก็กลับมาเข้าที่ตามเดิม พ่อบ้านผู้นนั้นจึงถอยออกมา
"หาย...แล้วนะ" คิรัวร์พึมพำเบาๆก่อนจะฟุบหน้าลงบนมือนั้นอย่างอ่อนเพลีย
"เมื่อกี้มัน...?" เลโอลีโอหันไปมองโกโต้
ชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าพ่อบ้านดันแว่นขึ้น "พ่อบ้านคนนั้นเป็นผู้ใช้เน็นสายเสริมพลังครับ" คำตอบสั้นๆทำให้ทุกคนที่เคยได้เรียนรู้พื้นฐานเน็นมาเข้าใจได้ไม่ยาก เพราะคุณสมบัติของสายเสริมพลังนั้น นอกจากจะช่วยเพิ่มพลังกายพลังออร่าในการต่อสู้แล้ว ยังมีผลในการฟื้นฟูร่างกายจากอาการบาดเจ็บให้หายเร็วกว่าสายอื่นๆเป็นเท่าตัว และสิ่งที่พ่อบ้านลูกมือคนสนิทของโกโต้ทำนั้นคือการรักษาและเชื่อมกระดูกของคุราปิก้าที่ถูกคิรัวร์บีบจนหักให้กลับมาเป็นปกตินั่นเอง
"แต่เรื่องที่ร่างของคุราปิก้าไม่เปลี่ยนแปลง เป็นผลจากการถ่ายโอนออร่าของท่านคิรัวร์ไปยังร่างของท่านคุราปิก้าตลอดเวลา เพื่อคงสภาพเซลล์ทุกส่วนให้เหมือนเดิม แต่ถ้าหากทำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ คงไม่เกิน 3 วันนี้ ที่ท่านคิรัวร์จะหมดแรง แล้

Results (English) 3:

The hair soft golden light shining in the sun that streak along the white สะอาดซึ่ง support pillow head that...Pear black eyelashes long curving tight with beautiful face that looks like a woman, the skin on the cheek aglow, both prominent nose bullish picture and thin lips soft to be crushed repeatedly. Now closed smooth straight
.If you look only superficial, it will look as if. Young people cool / who is lying lying still on this small bed were sleeping as Princess Sleeping Beauty!Eyes color blue sapphire ever bright. Now are almost dark and still look pretty face. His hands still hold small slim of another, as if to convey the warmth to
.